قصاید (گزیدهٔ ناقص)


قصیدهٔ شمارهٔ ۱

قصیدهٔ شمارهٔ ۲ - آن راست‌گو خروس مجرب

قصیدهٔ شمارهٔ ۳

قصیدهٔ شمارهٔ ۴ - قطعهٔی گفته‌ام که دیوانیست

قصیدهٔ شمارهٔ ۵ - گویی مرا زبان و دهن نیست

قصیدهٔ شمارهٔ ۶ - بر هیچ آدمی دل نامهربان نداشت

قصیدهٔ شمارهٔ ۷

قصیدهٔ شمارهٔ ۸ - کار من بین که چون شگفت افتاد

قصیدهٔ شمارهٔ ۹

قصیدهٔ شمارهٔ ۱۰ - مرا بدانند آن‌ها که شعر می‌دانند

قصیدهٔ شمارهٔ ۱۱ - چه فضل‌ها بودم گر بحق حساب کنند

قصیدهٔ شمارهٔ ۱۲ - وگر بنالم گویند ژاژ می‌خاید

قصیدهٔ شمارهٔ ۱۳

قصیدهٔ شمارهٔ ۱۴

قصیدهٔ شمارهٔ ۱۵ - دوشم شبی گذشت چه گویم چگونه بود؟

قصیدهٔ شمارهٔ ۱۶ - باران بهار در خزان بندم

قصیدهٔ شمارهٔ ۱۷ - درد و تیمار دختر و پسرم

قصیدهٔ شمارهٔ ۱۸ - ای وای امیدهای بسیارم

قصیدهٔ شمارهٔ ۱۹ - چون رعد در جهان فتد آوازم

قصیدهٔ شمارهٔ ۲۰ - یک بهره به بوده همی نمانم

قصیدهٔ شمارهٔ ۲۱ - تا مرگ مگر که وقف زندانم

قصیدهٔ شمارهٔ ۲۲ - من در مرنجم و سخن من به قیروان

قصیدهٔ شمارهٔ ۲۳ - شبی سیاه‌تر از روی ورای اهریمن

قصیدهٔ شمارهٔ ۲۴ - بس باشد این قصیدهٔ ترا یادگار من

قصیدهٔ شمارهٔ ۲۵

قصیدهٔ شمارهٔ ۲۶ - در عصر خزان‌ها بهار کرده

قصیدهٔ شمارهٔ ۲۷ - در دشت‌ها به وهم دویده

قصیدهٔ شمارهٔ ۲۸ - پستی گرفت همت من زین بلند جای

قصیدهٔ شمارهٔ ۲۹ - با من چگونه بودی و بی من چگونه‌ای؟

قصیدهٔ شمارهٔ ۳۰ - از این حزین تنگدل بندی

قصیدهٔ شمارهٔ ۳۱ - تواند چنین زیست جاناوری؟