رباعی شمارهٔ ۱۱۹


زان میخوردم که روح پیمانهٔ اوست

زان مست شدم که عقل دیوانهٔ اوست

دودی به من آمد آتشی با من زد

زان شمع که آفتاب پروانهٔ اوست

سخنان دوستان
سخنی از دوستان برای این شعر وجود ندارد
از سخن شما دوست عزیز, خوشنود می شویم