رباعی شمارهٔ ۱۷۵


ممکن ز وجود هستی ای دارد و بس

نقشی ز خیال خویش می آرد و بس

بلبل ز گلشن نسیم بوئی یابد

یعنی رخ خود به خار می خارد و بس

سخنان دوستان
سخنی از دوستان برای این شعر وجود ندارد
از سخن شما دوست عزیز, خوشنود می شویم