رباعی شمارهٔ ۲۱۳


انگشت زنان بر در جانان رفتیم

پیدا بودیم باز پنهان رفتیم

گوئی که برفت نعمت الله ز جهان

رفتیم ولی به نور ایمان رفتیم

سخنان دوستان
سخنی از دوستان برای این شعر وجود ندارد
از سخن شما دوست عزیز, خوشنود می شویم