رباعی شمارهٔ ۲۳۷


تا جان باشد به می خوری می‌ کوشم

خوش آب حیاتی است روان می ‌نوشم

مویی ز سر زلف بتی یافته ام

زنـــار کنم بـــه عـــالمی نــــفروشم

سخنان دوستان
سخنی از دوستان برای این شعر وجود ندارد
از سخن شما دوست عزیز, خوشنود می شویم