رباعی شمارهٔ ۲


ای کرده زبون، ناز شجاع تو، مرا

افکنده به صد رنج، نزاغ تو، مرا

تا خیزم و آیمت در آغوش اجل

گشست است به تکلیف وداع تو مرا

سخنان دوستان
سخنی از دوستان برای این شعر وجود ندارد
از سخن شما دوست عزیز, خوشنود می شویم