کلید

رفتم فرو به فکر و فتاد از کفم سبو

جوشید در دلم هوسی نغز:

«ــ ای خدا!

«یارم شود به صورت، آیینه‌یی که من

«رخساره‌ی رفیقان بشناسم اندر او!»

بدون متن

بردم سخن به چله‌نشینانِ کوهِ دور.

گفتند تا بیفکنم ــ از نیَّتی که هست ــ

در هشت چاهِ خشکِ سیا، هفت ریگِ سُرخ،

یا زیرِ هشت قلعه کُشَم هفت مارِ کور!

بدون متن

بازآمدم ز راه، پریشان و دل‌شکار

رنجیده‌پای و خسته‌تن و زردروی و سرد،

در سر هزار فکرِ غم و راهِ چاره هیچ

مأیوس پایِ قلعه‌یی افتادم اشکبار.

آمد ز قلعه بیرون پیری سپیدموی

پرسید حال و گفتم.

در من نهاد چشم

گفت:

«ــ این طلسمِ کهنه کلیدش به مُشتِ توست؛

«با کس مپیچ بیهُده، آیینه‌یی بجوی!»

بدون متن

۱۳۳۸

بدون متن

سخنان دوستان

سخنی از دوستان برای این شعر وجود ندارد
از سخن شما دوست عزیز, خوشنود می شویم