شبانه

پچپچه را

از آنگونه

سر به‌هم‌اندرآورده سپیدار و صنوبر

باری

که مگرْشان

به‌دسیسه سودایی در سر است

پنداری

که اسباب چیدن را به نجوایند

خود از این‌دست

به هنگامه‌یی

که جلوه‌ی هر چیز و همه چیز چنان است

که دشمنِ دژخویی

در کمین.

بدون متن

و چنان بازمی‌نماید که سکوت

به جز بایسته‌ی ظلمت نیست،

و به اقتضای شب است و سیاهی‌ست تنها

که صداها همه خاموش می‌شود

مگر شبگیر

ــ از آن پیش‌تر که واپسین فغانِ «حق»

با قطره‌ی خونی به نای‌اش اندر پیچد ــ،

مگر ما

من و تو.

بدون متن

□

بدون متن

و بدین نمط

شب را غایتی نیست

نهایتی نیست

بدون متن

و بدین نمط

ستم را

واگوینده‌تر از شب

آیتی نیست.

بدون متن

اردیبهشت ۱۳۴۷

بدون متن

سخنان دوستان

سخنی از دوستان برای این شعر وجود ندارد
از سخن شما دوست عزیز, خوشنود می شویم