رستگاران

در غریوِ سنگینِ ماشین‌ها و اختلاطِ اذان و جاز

آوازِ قُمری‌ِ کوچکی را

شنیدم،

چنان که از پسِ پرده‌یی آمیزه‌ی ابر و دود

تابشِ تک‌ستاره‌یی.

بدون متن

□

بدون متن

آنجا که گنه‌کاران

با میراثِ کمرشکنِ معصومیتِ خویش

بر درگاهِ بلند

پیشانیِ‌ درد

بر آستانه می‌نهند و

بارانِ بی‌حاصلِ اشک

بر خاک،

و رهایی و رستگاری را

از چارسویِ بسیطِ زمین

پای‌درزنجیر و گم‌کرده‌راه می‌آیند،

گوش بر هیبتِ توفانی‌ِ فریادهای نیاز و اذکارِ بی‌سخاوت بسته

دو قُمری

بر کنگره‌ی سرد

دانه در دهانِ یکدیگر می‌گذارند

و عشق

بر گردِ ایشان

حصاری دیگر است.

بدون متن

۱۳۴۹ توس

بدون متن

سخنان دوستان

سخنی از دوستان برای این شعر وجود ندارد
از سخن شما دوست عزیز, خوشنود می شویم