سرودِ قدیمیِ قحطسالی

برای جواد مجابی

بدون متن

سالِ بی‌باران

جُل‌پاره‌یی‌ست نان

به رنگِ بی‌حُرمتِ دل‌زدگی

به طعمِ دشنامی دشخوار و

به بوی تقلب.

بدون متن

ترجیح می‌دهی که نبویی نچشی،

ببینی که گرسنه به بالین سر نهادن

گُواراتر از فرو دادنِ آن ناگُوار است.

بدون متن

□

بدون متن

سالِ بی‌باران

آب

نومیدی‌ست.

شرافتِ عطش است و

تشریفِ پلیدی

توجیهِ تیمم.

به جِدّ می‌گویی: «خوشا عَطْشان مردن،

که لب تر کردن از این

گردن نهادن به خفّتِ تسلیم است.»

بدون متن

تشنه را گرچه از آب ناگزیر است و گشنه را از نان،

سیرِ گشنگی‌ام سیرابِ عطش

گر آب این است و نان است آن!

بدون متن

۱۶ اردیبهشتِ ۱۳۶۷

بدون متن

سخنان دوستان

سخنی از دوستان برای این شعر وجود ندارد
از سخن شما دوست عزیز, خوشنود می شویم