طرحِ بارانی

به جمشید لطفی

بدون متن

منطقِ لطیفِ شادی

چیزی به دُمبِ سکوتِ سیاسنگینِ فضا آویخت

تا لحظه‌ی‌ انفجارِ کبریتِ خفه در صندوقِ افق

خاموشی شود

و عبورِ فصیحِ موکبِ رگبار

بیاغازد.

بدون متن

برق و

ناوکِ پُرانکسارِ پولادِ سپید و

طبله‌طبله

غَلتِ بی‌کوکِ طبلِ رعد

بر بسترِ تشنه‌ی خاک.

بدون متن

خاک و

پای‌کوبانِ فصیحِ نوباوگانِ شادِ باران

در بارانی‌های خیسِ خویش.

آنگاه

جهان به‌تمامی:

زمین و زمان به‌تمامی و

آسمان به‌تمامی.

بدون متن

و آنگاه

سکوتِ مقدسِ خورشیدِ بشسته‌روی

بر سجاده‌ی خاک،

و درنگِ سنگینِ ساتورِ خونین

در قربانگاهِ بی‌داعیه‌ی فلق.

درنگِ سنگینِ ساتورِ خونین و

نزولِ لَختالَختِ تاریکی

چون خواب،

چونان لغزشِ خاکستری‌ خوابی بی‌گاه

بر خاک.

بدون متن

۲۸ فروردینِ ۱۳۷۶

بدون متن

سخنان دوستان

سخنی از دوستان برای این شعر وجود ندارد
از سخن شما دوست عزیز, خوشنود می شویم