نخستين که در جهان ديدم...

به دکتر جهانگیر رأفت

بدون متن

نخستین که در جهان دیدم

از شادی غریو بر کشیدم:

«منم، آه

آن معجزتِ نهایی

بر سیاره‌ی کوچکِ آب و گیاه!»

بدون متن

آنگاه که در جهان زیستم

از شگفتی بر خود تپیدم:

میراث‌خوارِ آن سفاهتِ ناباور بودن

که به چشم و به گوش می‌دیدم و می‌شنیدم!

بدون متن

چندان که در پیرامنِ خویشتن دیدم

به ناباوری گریه در گلو شکسته بودم:

بنگر چه درشتناک تیغ بر سرِ من آخته

آن که باورِ بی‌دریغ در او بسته بودم.

اکنون که سراچه‌ی اعجاز پسِ پُشت می‌گذارم

بجز آهِ حسرتی با من نیست:

تَبَری غرقه‌ی خون

بر سکوی باورِ بی‌یقین و

باریکه‌ی خونی که از بلندای یقین جاریست.

بدون متن

۱۲ اسفندِ ۱۳۷۷

بدون متن

سخنان دوستان

سخنی از دوستان برای این شعر وجود ندارد
از سخن شما دوست عزیز, خوشنود می شویم