درختی پیر

شکسته خشک تنها گم

نشسته در سکوت وهمناک دشت

نگاهش دور

فسرده در غروب مرده دلگیر

و هنگامی که بر می گشت

کلاغی خسته سوی آشیان خویش

غم آور بر سر آن شاخه های خشک

فروغ واپسین خنده خورشید

شد خاموس