می خوانم و می ستایمت پرشور

ای پرده ی دل فریب ِ رؤیا رنگ

می بوسمت ای سپیده ی گلگون

ای فردا ای امید ِ بی نیرنگ

دیری ست که من پی ِ تو می پویم

هر سو که نگاه می کنم ، آوخ !

غرق است در اشک و خون نگاه ِ من

هر گام که پیش می روم برپاست

سر نیزه ی خون فشان به راه ِ من

وین راه ِ یگانه ، راه ِ بی برگشت

ره می سپریک همره ِ امید

آگاه ز رنج و آشنا با درد

یک مرد اگر به خاک می افتد

بر می خیزد به جای او صد مرد

این است که کاروان نمی ماند

آری ز درون ِ این شب ِ تاریک

ای فردا من سوی تو می رانم

رنج است و درنگ نیست می تازم

مرگ است و شکست نیست می دانم

آبستن ِ فتح ِ ماست این پیکار

می دانمت ای سپیده ی نزدیک

ای چشمه ی تابناک ِ جان افروز

کز این شب ِ شوم بخت ِ بدفرجام

برمی آیی شکفته و پیروز

وز آمدن ِ تو زندگی خندان

می آیی و بر لب ِ تو صد لبخند

می آیی و در دل ِ تو صد امید

می آیی و از فروغ ِ شادی ها

تابنده به دامن ِ تو صد خورشید

وز بهر ِ تو بازگشته صد آغوش

در سینه ی گرم توست ای فردا

درمان ِ امید های غم فرسود

در دامن ِ پاک ِ توست ای فردا

پایان ِ شکنجه های خون آلود

ای فردا ای امید ِ بی نیرنگ