در نهفت ِ پرده ی شب

دختر ِ خورشید

نرم می بافد

دامن ِ رقاصه ی صبح ِ طلایی را

وز نهانگاه ِ سیاه ِ خویش

می سراید مرغ ِ مرگ اندیش :

- " چهره پرداز ِ سحر مرده ست !

چشمه ی خورشید افسرده ست ! "

می دواند در رگ ِ شب

خون ِ سرد ِ این فریب ِ شوم

وز نهفت ِ پرده ی شب

دختر ِ خورشید

همچنان آهسته می بافد

دامن ِ رقاصه ی صبح ِ طلایی را