ره در جنگل ِ اوهام گم است

سینه بگشای چو دشت

اگرت پرتو ِ خورشید ِ حقیقت یابد

وقتی از جنگل ِ گم

پا نهادی بیرون

و رها گشتی

از آن گره ِ کور ِ گمار

ناگهان آبشاری از نور

بر سرت می ریزد

و آسمان

با همه پهناوری ِ بی مرزش

در تو می آمیزد

ای فراز آمده از جنگل ِ کور !

هستی ِ روشن ِ دشت

آشکارا بادت !

بر لب ِ چشمه ی خورشید ِ زلال

جرعه ی نور گوارا بادت !