در آسمان آبی این چشم ناشناس

چون آسمان خاطره ی من ستاره ایست

دیدم ترا که جلوه کنان در نگاه او

با من چنانکه بود ، هنوزت اشاره ایست

بدون متن

می بینمت هنوز درین چشم ناشناس

این چشم ناشناس که رفت از برابرم

گویی تویی که باز چو خورشید شامگاه

می تابی از دریچه ی روزن به خاطرم

بدون متن

آهنگی از نگاه تو می ایدم به گوش

چون موج های خاطره ، غمگین و دلنواز

می سوزدم به مستی و می تابدم ز شوق

می خواندم به گرمی و می راندم به ناز

بدون متن

در ماهتاب خاطره می بینمت هنوز

با آن شکنج زلف که افشانده ای به دوش

گاهی به ناز می گذری از برابرم

تا از درون سینه برانگیزی ام خروش

بدون متن

می بینمت که گام فرا می نهی به پیش

در جامه ای سپید که پوشانده پیکرت

پیراهنی که دوخته ای از حریر ابر

چون آبشار نور ، فروریزد از برت

بدون متن

یک لحظه ، باز می شنوم نغمه ای ز دور

آغشته با غبار زراندوز خاطرات

دل می نهم به ناله ی پنهانی نسیم

تا بشنوم ترانه ی گمگشته ی حیات

بدون متن

می ایدم به گوش ، صدایی شکسته وار

کز آن شراب خاطره در جام من بریز

زان باده ی نگاه که در جام چشم تست

چون ساقیان میکده در کام من بریز

بدون متن

بیچاره من ، که باز به دامان آرزو

سر می نهم که بشنوم آهنگ دیگرت

غافل که آن نوای فریبنده ، دیرگاه

افسرده در سیاهی چشم فسونگرت

بدون متن

اما هنوز ، در دل این چشم ناشناس

گویی خیال تست که می ایدم به چشم

می بینمت هنوز ، که می خوانیم به ناز

می بینمت هنوز ، که می رانی ام به خشم

بدون متن

من مانده بر دریچه ی این چشم ناشناس

چون دزد آشنا که بکاود ز روزنی

شاید چو نور ماه ، درایم به خوابگاه

بینم که در سیاهی شب ، خیره بر منی