چراغ شب تار من بودی ای زن

دریغا که دیگر چراغی ندارم

مرا یاد تو تندباد بلا شد

که جز وحشت از او ، سراغی ندارم

بدون متن

مرا سوختی ، سوختی با نگاهی

نگاهت چو خون شعله زد در تن من

چنان آتش افروختی در نهادم

که خاکستری ماند از خرمن من

بدون متن

ز چشم تو ام سر کشید آفتابی

کزان پاک تر ، آفتابی ندیدم

رخ از من بپوشید و بر او نگیرم

که جز بخت خویشش حجابی ندیدم

بدون متن

مرا سایه ی شوم نفرینی از پی

روان است چون گربه ای در غروبی

نه از او توانم گذشتن به گامی

نه او را ز خود دور کردن به چوبی

بدون متن

جهالن با تو آغاز شد ، نازنینا

به هجر تو دانم که فرجام گیرد

مرا زیستن بی تو نامی ندارد

مگر مرگ من ، زندگی نام گیرد

بدون متن

عزیزا !‌ من آن استخوانی درختم

که با آخرین برگ خود شاد بودم

مرا آخرین برگ هستی تو بودی

دریغا که من غافل از باد بودم