تو هر غروب ، نظر می کنی به خانه ی من

دریغ ! پنجره خاموش و خانه تاریک است

هنوز یاد مرا پشت شیشه می بینی

که از تو دور ، ولی با دل تو نزدیک است

بدون متن

هنوز ، پرده تکان می خورد ز بازی باد

ولی دریغ که در پشت پرده نیست کسی

در آن اجاق کهن ، آتش نمی سوزد

در آن اتاق تهی ، پر نمی زند مگسی

بدون متن

هنوز بر سر رف ، برگ های خشکیده

نشان آن همه گل های رفته بر باد است

هنوز روی زمین ، پاره عکس های قدیم

گواه آن همه ایام رفته از یاد است

بدون متن

درخت پیچک ایوان ما ، رمیده ز ما

گشوده سوی درختان دوردست آغوش

ستاره ها ، همه درذ قاب شیشه محبوسند

قناریان ، همه در گوشه ی قفس خاموش

بدون متن

درون خانه ی ما ، گرمی نفس ها نیست

درون خانه ی ما ، سردی جدایی هاست

درون خانه ی ما ، جشن دوستی ها نیست

درون خانه ی ما ، مرگ آشنایی هاست

بدون متن

چه شد ، چگونه شد ، ای بی نشان کبوتر بخت

که خواب ما به سبکبالی سپیده گذشت

جهان کر است و من آن گنگ خوابدیده هنوز

چه ها که در دل این گنگ خوابدیده گذشت

بدون متن

به گوش میشنوم هر شب از هجوم خیال

صدای گرم ترا در سکوت خانه هنوز

برای کودک گریان ترانه می خواندی

مرا ز خواب برانگیزد آن ترانه هنوز

بدون متن

تو هر غروب ، نظر می کنی به خانه ی من

دریغ ! پنجره ، خاموش و خانه تاریک است

خیال کیست در آن سوی شیشه های کبود

که از تو دور ، ولی با دل تو نزدیک است

بدون متن

من از دریچه ، ترا در خیال می بینم

که خیره می نگری ماه شامگاهی را

سپس به اشک جگر سوز خویش ، می شویی

ز چشم کودکم اندوه بی پناهی را