آزرده از آنم که مرا زندگی آموخت

آزرده تر از آنکه مرا توش و توان داد

سوداگر پیری که فروشنده ی هستی است

کالای بدش را به من ، افسوس ، گران داد

بدون متن

گفتم که زبان درکشم و دیده ببندم

دیدم که دریغا !‌ نه مرا تاب درنگ است

وه کز پی آن سوز نهان در رگ و خونم

خشمی است که دیوانه تر از خشم پلنگ است

بدون متن

خشمی است که در خنده ی من ، در سخن من

چون آتش سوزنده ی خورشید هویداست

خشمی است که چون کیسه ی زهر از بن هر موی

می جوشد و می ریزد و سرچشمه اش آنجاست

بدون متن

من بندی این طبع برآشفته ی خویشم

طبیعی که در او زندگی از مرگ جدا نیست

هم درغم مرگ است و هم آسوده دل از مرگ

هم رسته ز خویش است و هم از خویش رها نیست

بدون متن

با من چه نشینی که من از خود به هراسم

با من چه ستیزی که من از خود به فغانم

یک روز گرم نرمتر از موم گرفتی

امروز نه آنم ، نه همانم ، نه چنانم

بدون متن

یک روز اگر چنگ دلم ناله ی خوش داشت

امروز به ناخن مخراشش که خموش است

یک روز اگر نغمه گر شادی من بود

امروز پر از لرزه ی خشم است و خروش است

بدون متن

گر زانکه درین خاک بمانم همه ی عمر

یا رخت اقامت ببرم از وطن خویش

تقدیر من اینست که آرام نگیرم

جز در بن تابوت خود و در کفن خویش