پای به زنجیر بسته زخمی پیرم

کاین همه درد مرا امید دوا نیست

مرهم زخمم که چون شکاف درخت است

جز مس جوشان آفتاب خدا نیست

بدون متن

نشتر خونریز خارهای پر از زهر

می ترکاند حباب زخم تنم را

خاک به خون تشنه از دهانه ی این زخم

می مکد آهسته شیره ی بدنم را

بدون متن

کرکس پیری که آفتابش خوانند

بیضه ی چشم مرا شکسته به منقار

پنجه فروبرده ام به سینه ی هر سنگ

ناخن تیزم شکسته در تن هر خار

بدون متن

مانده به کتفم نشانی از خط زنجیر

چون به شن تر ، شیاری از تن ماری

تا به زمین پاشد آسمان نمک نور

برکشد از رخم شانه هام ، دماری

بدون متن

من مگر آن دزد آتشم که سرانجام

خشم خدایان مرا به شعله ی خود سوخت

بر سر این صخره ی شکسته ی تقدیر

چارستونم به چارمیخ بلا دوخت

بدون متن

بر دل من آرزوی مرگ ، حرام است

گرچه به جز مرگ ، چاره ی دگرم نیست

بر سرم ای سرنوشت !‌ کرکس پیری است

طعمه ی او غیر پاره ی جگرم نیست

بدون متن

موم تنم در آفتاب بسوزان

مغز سرم را به کرکسان هوا ده

آب دو چشم مرا بر آتش دل ریز

خاک وجود مرا به باده فنا ده