آمد بهار و برگی و باری نداشتم

چون شاخه بریده بهاری نداشتم

در این چمن چو آتش سردی که لاله داشت

می سوختم نهان و شراری نداشتم

گل خنده زد به شاخ و من از خویش شرمسار

کاندر بهار برگی و باری نداشتم

دادم ز دست دامنت ای گل به طعنه ای

از باغ تو تحمل خاری نداشتم

یک دم به آستان تو بختم نبرد راه

در کویت اعتبار غباری نداشتم