سر گرم جلوه دیدم آن شهسوار خود را

دادم عنان به طوفان صبر و قرار خود را

آن شهسوار تمکین مست از برم چو بگذشت

کردم نثار راهش مشت غبار خود را

فرهاد پاکبازم کز برق تیشه ی عشق

افروختم به حسرت شمع مزار خود را

من بودم آن گل زرد کز جلوه ی نخستین

ایینه خزان دید صبح بهار خود را

آن رهرو جنونم کز خون خود نوشتم

بر خاک و خار و خارا هر یادگار خود را

خوش باد وقت آن کو ز آغاز جاده ی عشق

چون شمع کرد روشن پایان کار خود را

کو دشت بی کرانی تا سر دهم چو مجنون

این های های زار دیوانه وار خود را