فریاد سرخ فام بهارانم

سرکش

گرمای قلب خاک

گیرانده شب چراغ پریشانم

فریاد سرخ فام بهارانم

برخاسته ز سنگ

با من مگو ز حادثه می دانم

آری که دیر نمی مانم

اما به هر بهار سرودم را

چون رد خون آهوی مجروح

بر هر ستیغ سهم می افشانم

آنگاه عطر تلخ جوانم را

با بال بادهای مهاجم

تا ذهن دشتهای گمشده می رانم

بدون متن