۶۸ - آن یکی گفتا به مُلا نصردین
بدون متن
بدون متن
آن یکی گفتا به مُلانصردین:
گر به علم و عقل خود داری یقین
از چه دائم ، گول مردم می‌خوری؟
آبروی هر چه عاقل می‌بَری؟!
گفت مُلا: مردم این روزگار
مردمانِ دل سیاهِ نابکار
گر چه پندارند ، پاک و بی‌غشند
یکدگر را می‌فریبند و خوشند
دستشان در کیف و جیبِ یکدگر!
از سَر انگشتانشان ریزد هنر
حُقه‌ها دارند اندر آستین
حیله‌هاشان جمله بکرست و نُوین
در ازل چون خاک اینان بیختند (۱)
مکر را با خاکشان آمیختند
کسبِ روزی‌شان شد از راه دغل
شد همه سرمایه‌شان گول و حِیَل (۲)
کذب‌هاشان را چنان آراستند
تا که پنداری صدیق و راستند
دائماً یکسان نباشد گول‌شان
نو به نو ، گول است در کشکول‌شان
تا شوم واقف به یک ترفندشان
نوع دیگر اُفتم اندر بَندشان
« گول »شان ، هر روز با شکلی جدید
از جوال مغزشان آید پدید
منصفانه ، گر قضاوت می‌کنی
پس چرا من را ملامت می‌کنی؟
پرسم از تو نکته‌ای معقول را
کِی دو باری خورده‌ام یک گول را؟
هر قَـدَر من می‌شوم ، هشیارتر
زین جماعت نیستم ، مَکـّارتر
بدون متن
بدون متن
******************************
۱ - بیختن: الک کردن - سرند کردن
۲ - گول ، حِیَل: مکر - فریب
بدون متن
از سخن شما دوست عزیز, خوشنود می شویم