۹ - پایان انسان
بدون متن
بدون متن
این سروده ، اشاره‌ای‌ست به مرگِ وجدان آدمی و مانعی که این خصلت ، برای
درنده‌خویی‌های انسان ایجاد می‌کند.
بدون متن
بدون متن
او را فریفتیم!
یک شب
که ماه ، در مُحاق بود (۱)
او را به نام عشق ،
به شوق ِ دیدنِ یک گل ،
به باغ کشاندیم.
آنگاه
شادمانه ،
چنگال‌هایمان را
در خون او فرو کردیم.
..........
***
اندرزهایش ،
آزارمان می‌داد.
از عشق می‌گفت
و از شکوه حُرمت انسان.
بدون متن
بیزار بود از چکاچک شمشیرها
و در گوشمان می‌خواند:
دست‌هایتان ،
برای دریدن نیست!
به گندم زارها بنگرید
گاهی به جای این همه نان ،
گل باید کاشت!
بدون متن
افسوس!
هرگز نخواست بداند
نیازهای کرکس چیست!
و باور نکرد
تقدّس ابلیس را
بدون متن
او پرنده را
در آغوش آسمان می‌خواست.
و انکار می‌کرد
که پرواز ،
گریز هست ،
نه رهایی.
بدون متن
***
پندهایش عبث
و حضورش ،
سنگ راهی بود.
و مرگش ،
نوید شادمانی ما!
بدون متن
اینک ،
آسوده از شماتت او
نشسته‌ایم به انتظار کبوتر.
در دست‌های ما
قفسی‌ست...
بدون متن
تابستان ۱۳۹۰
بدون متن
۱ - محاق: پوشیده ، سه شب آخر ماه قمری که در آن ماه از چشم ناظر زمینی دیده نمی شود.
بدون متن
از سخن شما دوست عزیز, خوشنود می شویم