ایا ثنای تو بر جملهٔ خلایق فرض

کم از بزرگی تو آسمان بطول و بعرض

تو شمس دینی و بر شمس آسمان گشتست

نماز بردن سوی در رفیع تو فرض

امید رزق ز دیوان جود تو دارد

هر آنکسی که دهد لشگر امانی عرض

ز سیر هفت ستاره ، ز دور هفت فلک

چو تو نیاید یک تن علی بسیط الارض

ترا شد ستم بنده ، که کردیم آزاد

هم از عنای سؤال و هم از عقیلهٔ قرض