لب شود ریش ار برد نام دل‌افگار ما

آستین سوزد اگر چیند نم از رخسار ما

سبحه بر کف، توبه بر لب، دل پر از ذوق گناه

معصیت را خنده می‌آید ز استغفار ما

نشکفد در سینه دل بی زخم تیغ غمزه‌ای

تا نگردد خون نخندد غنچه گلزار ما

خویش را قدسی بر آتش نه بسوزان تا به کی

ننگ دین و کفر گردد سبحه و زنار ما؟