چون به سوی تو گشایم در کاشانه چشم

خانه چین شود از روی توام خانه چشم

بس که بر خاک درت چشم شهیدان شد فرش

ز آستانت مژه روید چو در خانه چشم

میل دل سوی می و ساغر عشرت کشدش

هرکه خونابه نپیموده ز پیمانه چشم

به تماشای جمال تو مرا جایی نیست

دل فروگیرتر از گوشه کاشانه چشم