اگر ز محنت دنیا خلاص می طلبی

بنوش باده گلگون ز شیشه حلبی

چنان به آب عتب تشنه ام که صورت آن

برون نمیرودم از حدیقة عنیی

شراب و شاهد و سیم و زرم طفیل تو باد

فداک اصل مرا می و تها طلبی

اگر نه سابة مخانه بر سرت باشد

ز روزگار ببینی هزار بوالمجی

ترا چو صحبت امن و کفایتی باشد

به عیش کوش و به عشرت دگرچه می طلبی

شراب نوش به فصل بهار و فارغ باش

لا یلیق زمان الشباب فی کربی

کمال را چو مداوا به باده فرمایند

رواست گر بخورد می به حکم شرع نبی