کدام سر که ندارد دماغ سودانی

کدام دل که بود خالی از تمنائی

کجاست پای روانی کدام دست و دل است

نیست بسته به زنجیر زلف زبانی

مکن ملامتم ای مدعی در این دعوی

هست در سر هر کس به قدر سودانی

چو صبح اگر نفسی میزنم ز مهر مهیست

بود هر آینه این دم زدن هم از جائی

بیا و سرو قد خویش عرضه کن بر ما

همچو سرو قدت نیست مجلس آرانی

حدیث سرو چمن با قدت نباید راست

که پیش او نتوان گفت زیر و بالایی

چنان ربوده حسن تو شد وجود کمال

که هیچگونه ندارد به خویش پروایی