بنامیزد چنانت آفریدند

که پنداری ز جانت آفریدند

نمیدانم ز جان خوشتر چه باشد

که تا گویم که زانت آفریدند

البت کاب حیات ازوی چکان است

مگر زاب دهانت آفریدند

تماشاگاه جانم را بهشتی

بدان سرو روانت آفریدند

دهانت با میان هر لحظه گوید

که چون من بی نشانت آفریدند

به رویت کی رسد رویم که او را

برای آستانت آفریدند

قرار عاشقانت برد سحری

که در چشم و زبانت آفریدند

ز زخمت صیددلها چون برد جان

که با تیر و کمانت آفریدند

همام آن روز می ورزید عشقت

که جان عاشقانت آفریدند