بیا دمی بنشین تا دلم بیاساید

که آن شمایل خوب انجمن بیاراید

بخند اگر چه ز خندیدنت همی دانم

که آفتاب به روزم ستاره بنماید

زناز چشم تو هشیار مست می گردد

چه حاجت است به ساقی که باده پیماید

مثال نقش تو می خواستم ز صورتگر

جواب داد که آن در قلم نمی آید

توان به نوک قلم صورتی نگاشت ولی

ملاحتش که نگارد چنان که می باید

خوش است ناز ز روی نکو ولی نه چنان

که التفات به صاحب دلان نفرماید

که ازافریدن شاهد غرض همین بوده است

که از مشاهده صاحب دلی بیاساید

رخی بدین صفت و طلعتی بدین خوبی

به اهل عشق غرامت بود که ننماید

همام را غرض از دوست ذوق روحانی ست

نظر به میل طبیعت مگر نیالاید