ای سواد زلف تو سودای من

روی تو خورشید مهر افزای من

دل میان زلفت و من ره نشین

فرق بین از جای او تا جای من

فتنه همسایگان شب تا سحر

در میان کوی تو غوغای من

از وصالت گرچه محرومم خوش است

با خیالت عشق بازی های من

دل به پیری هم جوانی می کند

وه ز دست این دل بر نای من

لایق حسن جهانگیر تو نیست

جز سخن های جهان پیمای من