گلستانی و ما مستان بویی

چه باشد گر بیایم آرزویی

چو از روی تو محروم است چشمم

سحرگه با صبا بفرست بویی

میان ما چو پیوندی ست جانی

فراغت دارم از هر ماه رویی

مراد خضر چون آب حیات است

به چشمش در نیاید آب جویی